Filem Kita Wajah Kita

Dlm bulan Januari aritu, mmg selalu dengar kt radio2 tempatan 2 lagu nih; Laskar Pelangi(Nidji) ngan Disampingmu(Divine Masters)…bukak2 je radio either Era@Hot FM, mmg dua lagu nih laa yg slalu jadik halwa telinga…dan aku dpt tau yg lagu Laskar Pelangi tuh merupakan OST sebuah filem Indonesia ngan tajuk yg sama, ‘Laskar Pelangi’…Bile tgok je list actor yg brlakon filem nih cm Slamet Rahardjo, Mathias Muchus n Alex Komang, aku mmg dah agak filem nih mmg 1 filem yg hebat pnye…sebenarnye, filem nih diadaptasi dr novel tulisan Andrea Hirata jugak ngan tajuk yg sama…mayb ramai yg xtau, novel ‘Laskar Pelangi’ nih ade sekuel iaitu ‘Sang Pemimpi’, ‘Edensor’ n ‘Maryamah Karpov’ yg menceritakan kesinambungan ape yg terjadik dkat 10 org budak tuh…n novel ‘Laskar Pelangi’ nih tercatat sbagai novel sastera Indonesia yg terlaris dlm sejarah...Eventually, filem ‘Laskar Pelangi’ nih mengisahkan 10 org budak dr family miskin yg bersekolah di SD(Sekolah Dasar) n SMP(Sekolah Menengah Pertama) Muhammadiyah yg terletak dkat Pulau Belitong(sebuah pulau di pantai timur Sumatera)…keadaan yg serba dhaif n kekurangan memaksa sekolah tuh utk ditutup mula-mulanya, tp tym Pak Harfan(pengetua sekolah tuh) nk umumkan penutupan sekolah tuh, Harun n mak die dtg register last minit n dh cukupkan kuota minimum 10 org pelajar kt sekolah tuh…so, sekolah tuh x jadik tutup laa…filem nih mengisahkan susah senang, pahit maung n kecekalan 10 org student kt sekolah tuh yg terdiri dr pelbagai kaum n cekgu2 diorg yg x letih mendidik diorg…antara kedhaifan dlm filem nih digambarkan ngan Lintang yg terpaksa mengayuh basikal sejauh 80 km utk ke sekolah…tp, dlm kedhaifan n kesusahan menuntut ilmu, keberkesanan pendidikan kt SD Muhammadiyah tuh terbukti bile Lintang berjaya mengalahkan Drs Zulfikar, sorng cekgu dr sebuah sekolah kaya dlm 1 pertandingan…n ending cite agak menyedihkan gakle, bile Lintang yg genius terpaksa berhenti sekolah sbb bapak die meninggal, n flashforward 12 tahun kemudin, bile Ikal balek ke pulau Belitong…dlm 1 temubual, Riri Riza, direktor filem nih bgtau yg 10 org budak yg berlakon dlm filem nih mmg anak tempatan Pulau Belitong tuh…sbb tuh, dialek yg digunakan mmg nmpak natural n semula jadi…

Bg sesape yg follow filem2@sinetron2@hasil seni dr tanah seberang(Aku salah sorng), mmg akan sedar yg terlalu byk karya seni diorg yg mendidik jiwa dan kemanusiaan…mmg byk jugak filem2 cinta diorg yg ‘kosong’ cm ‘Heart’ n ‘Love is Cinta’, tp wujud ‘check n balance’ serta keseimbangan ideologi dlm lambakan2 filem diorg…even bg aku personally, filem ‘Ada Apa Dengan Cinta’ tuh bukan 1 kisah cinta yg ‘kosong’ sbb diorg promote sastera Indonesia dlm filem tuh sendiri…mayb nih ade kaitan ngan kata2 akhir Bung Karno selepas digulingkan dlm Gerakan 30 September(Gestapo), “Minta jangan diapa-apakan golongan-golongan seniman dan karyawan ini.”

Clip bertajuk ‘Gie’ kt atas adalah nyanyian Okta dan Eross(Gitaris Sheila On 7), n merupakan OST movie dgn tajuk yg sama. Filem ‘Gie’(2005) lakonan Nicholas Saputra(Rangga) nih mengisahkan aktivis politik n pecinta alam Indonesia bangsa Tionghua bernama Soe Hock Gie(1942-1969) yg diangkat dr buku ‘Catatan Seorang Demonstran’ karya Gie sendirik…Filem yg merangkul award ‘Filem Terbaik’ dlm Festival Filem Indonesia 2005 nih mengisahkan perjuangan Soe Hock Gie yg tak toleran kpd ketidakadilan sistem pemerintahan Bung Karno n mengimpikan negara Indonesia yg didasari dgn keadilan n kebenaran yg sejati..Antara kata2 die yg ckup stylo adalah;

“Lebih baik diasingkan daripada menyerah terhadap kemunafikan…”

Tp semangat die nih acapkali disalah anggap oleh sahabat2 die yg slalu tnye, “Untuk apa semua perlawanan ini?” dan dijawab oleh Gie, “Kemerdekaan sejati dan hak-hak yang dijunjung sebagaimana mestinya, ada harga yang harus dibayar…” Dan part yg paling menarik dlm movie nih bilamana byk ‘interest group’ yg berusaha utk melobi Gie utk support kempen2 diorg, n musuh2 die yg semangat menggunakan setiap ruang yg ada utk menjatuhkan die…

Saranan aku, klau korng ade mase, try usha n tgok filem nih…mmg byk msg psal perjuangan yg terkandung dlm filem nih…x rugi laa tgok…

Berbalik dkat negara kita…adakah industri filem@hiburan negara kita berjaya menghasilkan filem2 yg mendidik jiwa dan kemanusiaan??? Mayb ada…tp x byk…kalau ada pon, filem2 cmtuh mmg x mendapat tmpat dlm carta pecah panggung…silap2 x pulang modal pon…x smpai setaun, dh tayang dlm slot Raya Aidilfitri dkat RTM…sbb tu laa produser2 n sutradara2 lebeh suka hasilkan filem2 yg ‘sampah’ dan xde mesej, tp dpt permintaan yg tnggi di kalangan penonton2 filem tempatan…kategori yg paling popular sudah semestinya cite ‘Jiwang@Cinta’ n ‘Hantu’…latest, ade unsur2 ‘Drift’ n lumba keta…bukan saje filem, tp drama2 yg bersepah dkat RTM, Media Prima n Astro jugak pakai formula nih…kalau drama psal dunia korporat, xsah kalau xde Ahmad Tamimi Siregar@Jalaluddin Hassan…sembang projek paling kurang juta-juta…kalau cite hantu tuh, xsah kalau xde Khatijah Tan…tmbah plak, muka bomoh jahat yg puja hantu mesti x bersih langsung, mata hitam dan pakai baju warna hitam…sgt stereotype…mmg byk debat2 antara golongan karyawan n penggiat seni tempatan yg menyimpulkan; Industri filem kita semakin mundur dan kebelakang…Walaupon byk muka baru yg masuk ke dlm industri seni thru program2 hedonisme cm AF, OIAM, Malaysian Idol n yg terbaru nih, ‘Anak Wayang’, realitinya kualiti industri filem kita semakin merudum walaupun kita penah mencapai status ‘Hollywood’ taun 1960an-1970an dulu…naseb baek ada Upin Dan Ipin =D

Tp adakah negara kita kekurangan karya2 sastera yg berkualiti??? Bg aku personally, NOPE!!! Sbagai seorng peminat sastera dr kecik n tym bwat kajian utk EE Malay, mmg aku akui, karya2 sastera Malaysia sgt gempak n superb…tp just x diangkat ke layar perak n fully exposed to public…byk diangkat kt pentas2 teater je..n paling tnggi pon, pementasan dkat Istana Budaya(IB)…aku amek 1 cth paling senang n kebanyakan org tau; Novel Salina karya A.Samad Said…novel nih mmg dh diakui mencapai tahap ‘cult’ n even disimpan dkat National Library of Australia…tp yg paling mengagumkan, novel nih ditulis oleh A Samad Said tym die baru umur 24 taun…tym kt KMB dlu, aku mmg igt nk bwat novel nih sbgai kajian utk EE Malay, tp dh ade org laen yg buat…so, aku terpaksa revert ke karya beliau yg 1 lg; ‘Di Mana Bulan Selalu Retak’…kpd sesape yg belum membaca novel Salina nih, aku strongly suggest korng supaya baca novel nih…sbb mesej2, pembangunan watak n kritikan sosial@masyarakat yg sgt mengharukan n terkesan dlm ati…overall, novel nih mengisahkan survival penduduk2 Kampung Kambing, Singapore yg berbeza backround pasca Perang Dunia Kedua…dr Hilmy(seorang pelajar) hinggalah ke Salina(seorang pelacur yg berhati mulia)…bilamana kedhaifan n kesusahan hidup mengajar manusia utk saling membantu dan melakukan apa saja utk survival hidup…Dlm 1 wawancara dgn Sahidan Jaafar utk majalah ‘Mastika’, A Samad Said mengakui antara faktor keberkesanan penyampaian die dlm novel ‘Salina’ tuh adalah disebabkan pengalamannya sendiri yg membesar di Singapore dlm kedhaifan perang…n watak ‘Hilmy’ sebenanya merujuk kpd dirinya sendirik(‘Hilmy’ merupakan nama pena A Samad Said dlm karya2 die selain ‘Isa Dahmuri’, ‘Jamil Kelana’, ‘Manja’, ‘Mesra’ n ‘Shamsir’ )…n watak ‘Salina’ tuh sememangnya wujud…menurut A Samad Said, Salina lah yg berjasa besar dlm membantu menyekolahkan die dkat Singapore sbb tym tuh kehidupan die mmg sgt dhaif…n die mmg bersimpati ngan Salina sbb die terpaksa menjadi pelacur atas desakan hidup bertitik-tolak dr masa lepas die sbgai hamba seks tentera Jepun…Bila ditanya oleh Sahidan adakah die malu mengenal Salina?? A. Samad Said jawab yg lebeh kurang mcm ni laa, “Tiada apa yang nak dimalukan dengan Salina…malah saya bersyukur dapat ditemukan dengan seorang wanita yang berhati mulia seperti Salina…disebabkan Salina, saya menjadi orang yang berpendidikan seperti sekarang…walaupun desakan hidup akibat perang, Salina tidak mementingkan diri dan membantu membayar yuran persekolahan saya, walaupun kami tidak mempunyai pertalian kekeluargaan pun… Salina menjadi pelacur bukan atas kehendaknya sendiri, tp disebabkan desakan hidup dan masa lepasnya sebagai hamba seks tentera Jepun…”

Tp papepon, bg aku personally, produser2 filem n penggiat2 seni xleh disalahkan 100% ...sbb diorg pon nk carik makan gak…so, kena laa carik tema filem yg menepati demand pasaran@mainstream....x guna gak kalau hasilkan filem2 yg berkualiti tinggi, tp anak2 n bini dekat umah x cukup makan…masalahnye mungkin mentality kebanyakan masyarakat kita yg sukakan filem2 yg sarat ngan hiburan semata-mata n x perlu pikir panjang ttg mesej yg nk disampaikan…selagi mentality nih x diubah, kemungkinan utk kita tgok lambakan filem yg mendidik jiwa dan kemanusiaan nih dlm industri seni kita xkan dicapai dlm masa yg terdekat nih…Bak kata pepatah;

‘Filem Kita Wajah Kita’